gezien, dat alles wat eraan veranderen zou, het alleen maar zou verminderen. Een echte roze wereld, waarin iedereen van iedereen hield en waar geen remmingen waren, geen geweld en geen kwaad. Langzaam rekte ze zich uit. Haar strakke lijf spande zich in een lang gevoel van opperste spanning, om zich vervolgens weer geheel te ontspannen. Omdat ze altijd naakt sliep was er niets dat haar irriteerde. De temperatuur was goed, het bed was lekker en ze rook haar eigen geur, een echte vrouwengeur. Eigenlijk was het zonde om op te staan. Maar zo als altijd overwon de routine het van het gevoel. De hete stralen van het water van de douche striemden haar lichaam. Kleine geseltjes op elk plaatsje van haar gebruinde lijf. Zelfs op de meest intieme plaatsen liet ze de geseltjes toe. Juist daar was het soms zo enorm lekker. Het was een dag om blij mee te zijn. De zon scheen haar warme stralen op alles wat het tegen kwam. Blauwe lucht en een enkel klein wolkje. Zo eentje waarvan je het juist leuk vindt dat die er is. Haar lange donkere haar hield het zonlicht een beetje tegen.
Maar toch was het heet en zelfs een beetje klam. Gelukkig had ze weinig te doen vandaag; het was vakantie en ze had geen andere plannen dan een beetje doelloos door de stad te zwerven. Vanwege de hitte had ze geen ondergoed aan gedaan. Zelfs geen BH. Niet dat het te zien was, maar het gaf haar, ongewild, toch een beetje een opgewonden gevoel. Marianne was een mooie vrouw. Met bijna de ideale maten werd ze regelmatig door vele mannen nagefloten. Ze deed dan wel alsof ze daar niets van aantrok, maar stiekem genoot ze ervan. Ze was zich zeer bewust van haar lichaam. Ze wist dat ze een knap uiterlijk had, de goede maten en een ondeugende uitstraling. Zoveel mannen hadden haar dat al verteld. Vandaar dat ze met haar flirten bijna altijd wel succes had. Niet dat ze dat zoveel deed, maar een enkele keer. Als onderwijzeres had ze lang vakantie, net als de kinderen aan wie ze les gaf. Omdat ze zich geen vakantie van 8 weken in het buitenland kon veroorloven, bracht ze vaak haar dagen slenterend door. Door de stad. Ze woonde immers in het centrum van een grote stad. Heerlijk vond ze dat. Langs alle etalages lopen en kijken wat er allemaal veranderd was. Inmiddels kende ze bijna alle gezichten in de winkels.
Van de oude lieve man in de sigarenwinkel tot die knappe verkoper in de sportmodezaak. Overal was ze al eens binnengelopen en overal had ze wat rondgekeken en rondgeslenterd. Bijna met iedereen van het personeel in de meeste winkels had ze al eens een praatje gemaakt. Aan de meeste had ze ook verteld dat ze lekker lang vakantie had, maar voor het grootste gedeelte daarvan in de stad bleef. Soms dronk ze een kopje koffie mee als dat zo uitkwam, en een enkele keer haalde ze ijsjes voor haar winkelvrienden, zoals ze hen noemde. Tenslotte zag ze hen nagenoeg nooit door het jaar heen. Alleen nu met de vakantie trof ze hen regelmatig. Ook deze warme morgen slenterde ze doelloos door de brede promenade. links en rechts groetend naar diverse winkelvrienden. “Kom toch even binnen,” zei Thijs, ‘haar’ knappe verkoper van de sportmodezaak, “en drink een kopje koffie mee.” Stiekem had ze een beetje een oogje op Thijs. Niet dat daar iets mis mee was want ze was ongebonden en niet bepaald van steen. Ze ging dus maar al te graag in op zijn vriendelijk verzoek. Maar niet nadat ze, heel vrouwelijk, eerst even had geweigerd. “Volgens mij heb je het daar veel te druk voor, Thijs” zei ze. “Welnee, er is niemand in de zaak en zo vroeg op de dag verwacht ik er ook niet veel.” zei Thijs. “Bovendien kan Anja dan nog altijd even helpen of jou gezelschap houden.” Anja was een collega van Thijs. Een prachtige volbloed vrouw, zoals dat heet. Zo eentje waar mannen zich voor omdraaien en zuchtend denken dat ze toch voor hen onbereikbaar is. Anja had iets oosters, iets mystieks. Niet duidelijk aanwijsbaar, maar je voelde het als ze bij je stond. Marianne kon zich goed voorstellen dat mannen zich wel eens ongemakkelijk voelde met haar in de buurt. Peinzend keek Anja op van haar krant toen ze haar naam hoorde en keek naar Marianne. Glimlachend bij de herkenning zei ze: “Natuurlijk, kom binnen, hoe meer zielen hoe meer vreugd.” Hoewel Marianne toch heel wat gewend was, voelde zij zich nu toch ook een beetje ongemakkelijk door de doordringende blik van Anja. Of kwam het doordat ze niets onder haar zomerjurkje aan had?
Ze voelde zich in elk geval een beetje bekeken. Echt erg vond ze dat overi
